Renta konsumenta

Renta konsumentawg A. Marshalla różnica między najwyższą ceną, jaką konsument gotów byłby zapłacić za dane dobro, a ceną rzeczywiście płaconą. Marshall interpretując tę definicję oparł się na pojęciu użyteczności i na zasadzie malejącej użyteczności krańcowej. Konsument kupujący jednostek danego dobra za pierwszą jednostkę gotów byłby zapłacić najwyższą cenę, za drugą jednostkę już nieco niższą, za następną jeszcze niższą itd., za ostatnią zaś — krańcową jednostkę dobra — nie więcej niż wynosi cena rynkowa, co w kategorii użyteczności krańcowej oznacza, że użyteczność ostatniej, krańcowej jednostki dobra równa jest cenie pomnożonej przez użyteczność krańcową pieniądza. Jest to punkt równowagi cząstkowej konsumenta. Konsument ocenia zatem każdą kolejną jednostkę inaczej, płaci natomiast za wszystkie jednostki tę samą cenę odpowiadającą najniższej ocenie jednostki krańcowej. Stąd też na wszystkich jednostkach intramarginalnych, a więc z pominięciem jednostki krańcowej (marginalnej) konsument uzyskuje nadwyżkę użyteczności, czyli r.k. Wielkość r.k. Marshall mierzy przyjmując za podstawę krzywą popytu zbudowaną przy założeniu stałej użyteczności pieniądza (stałego dochodu realnego).